Zijn we vriendelijk in de omgang? Zijn we realistisch in wat we vragen en verlangen? Is dat wat we eisen voor de ander wel acceptabel?
Normaal gesproken, of zeg ik liever normaal geschreven, richt ik mijn artikelen op onze manier van communiceren. Op de omgang met elkaar en de manier hoe zender en ontvanger op elkaar reageren. Dit keer wil ik het eens over een andere boeg gooien. Dit keer houd ik het dicht bij onszelf. Bij onze rol in onze conflicten en ruzies. Over hoe wij zelf zijn en reageren als de spanning ons te erg wordt. Zijn we vriendelijk in de omgang? Zijn we realistisch in wat we vragen en verlangen? Is dat wat we eisen voor de ander wel acceptabel? En zijn we ons ervan bewust als dat het niet het geval is? Zijn we in staat om te geven voordat we vragen? Durven we onze angsten en behoeften te delen met anderen? Ook als we onenigheid hebben?