Bij een waterschap, in een regio met veel corona, waar ik het team op orde help, blijkt dat de leidinggevende niet eens weet of iedereen überhaupt nog leeft. In een gemeente spreek ik een jonge beleidsmedewerkster. Net afgestudeerd, het is haar eerste baan. Ze werkt er al drie maanden en heeft nog nooit iemand echt live gesproken en ook niet een-op-een online.
Wat haar collega’s niet weten, is dat ze weer bij haar ouders is gaan wonen, omdat vanuit huis online werken niet te doen was vanuit haar studentenhuis. In een ziekenhuis spreek ik een vrouw die net terug is van bevallingsverlof. Haar collega’s hebben haar nooit met dikke buik gezien en ze kreeg nauwelijks geboortekaartjes. Nu heeft ze eigenlijk geen zin in haar collega’s. Een CEO van een grote international die altijd door heel Europa reist, is in Wenen gestrand. Zijn personal assistant, die vanuit Nederland werkt, maakt zich zorgen over hem. Hij lijkt steeds later uit bed te komen en ziet er onverzorgd uit achter de webcam.
Eenzaamheid
Bovenstaande voorvallen zijn er maar een paar uit de enorme waslijst kantooreenzaamheid, die ik de laatste maanden in mijn werk als bedrijfsantropoloog tegenkom. Het is dan ook niet gek dat steeds vaker de vraag opdoemt: hoe houden we verbinding op kantoor en zorgen we voor ons team en voor elkaar?
Doe niet zo efficiënt
Wee, de mensen die vinden dat vergaderingen alleen maar korter moeten en we ons als robotjes moeten gedragen op kantoor. Dat gaat uit van één type mensbeeld; de Homo Economicus. De efficiënte, doelgerichte medewerker. Gelukkig is de mens meer dan een Human Resource. Hij of zij is ook een Homo Significance, zingevende mens, een Homo Ludens, spelende mens, een Homo Faber, makende mens, een Homo Hiërarchicus, apenrots mens, een Homo Volens, willende mens, een Homo eroticus, flirtende mens. In een efficient ‘we-tikken-de-agendapunten-af-in-een-zoom-van-40-minuten-meeting’ voed je alleen de tribale geneugten van de Homo Economicus. De anderen delen van ons mens zijn blijven koud, ondervoed en verwaarloosd achter. We brengen ongelooflijk veel tijd door op kantoor, en nu dus op zolderkamertjes, achter online meetingen. Meer dan met onze partner en kinderen, als je slapen niet meetelt. Waar in onze evolutie zijn we toch ooit gaan bedenken dat we al die andere oerinstincten dan de economische, kunnen uitschakelen om een beetje salaris?
Flirt knop
Het is de schone taak van leiders, begeleiders, HR-medewekers om te zorgen dat we extra moeite doen om onze menselijkheid te bewaren, in een angstige en saaie pandemische tijd, waarin we monddoekjes dragen en hunkeren naar hugs. Dat zijn we aan onze soort en de volgende generatie verplicht. Dus wees eens níet efficiënt in je online meeting. Lees om de beurt een gedicht voor. Check goed in met de vraag; ‘hoe is het thuis’. Vraag aan alle zoomers om te laten zien welk schoeisel ze nu dragen, om de slappe lach te krijgen over lelijke sloffen. Maak een appgroep met ieders babyfoto. Zorg dat er een flirt knop onder je microsoft teams meeting zit, zodat je kunt blinken met die leuke nieuwe. Maak een wandelrooster in je team, en ga elke vrijdag wandelen in duo’s. Heb een beoordelingsgesprek op een picknickkleedje in het bos. Speel doe, durf of de waarheid met de jonge, nieuwe collega’s. Verstop geo catch cadeautjes in het bos voor elkaar en organiseer ingewikkelde graafmarathons. Wees creatief, stout en niet efficiënt en vergeet nooit dat de mens niet te verengen is tot een zoomvakje en een salarisstrook.
Door: Danielle Braun
Danielle Braun is corporate antropoloog. Ze reist de wereld rond om van tribes overal op de wereld te leren hoe we moeten organiseren en veranderen. Danielle staat dagelijks als een van Nederlands topsprekers op het podium. Ze adviseert bestuurders over organisatie-verandering en bij taaie verander-vraagstukken. Is directeur van de Academie voor Organisatiecultuur. Ze is auteur van managementboek van het jaar 2016 ‘De Corporate Tribe van Building Tribes, Tribaal Kantoorgedoe en Da’s Gek.
Dit artikel werd eerder gepubliceerd in DFT
