Het is een onwerkelijke tijd. Terwijl ik parttime thuiswerk met drie jonge kinderen, weet ik dat ik mijn ouders zeker een maand niet meer zal zien. In één week zag ik al 20 procent van mijn jaaromzet voor 2020 verdampen. Het coronavirus heeft mij en mijn omgeving op allerlei manieren in zijn greep. Ook ik vind het spannend en maak ik mij zorgen over wat komen gaat. Maar naast het leed, zie ik ook veel mooie dingen gebeuren.
Dit zou wel eens een kantelpunt kunnen zijn naar een nieuw sociaal stelsel waarbij degenen die echt waarde toevoegen in de samenleving hiervoor beter worden beloond, de overheid weer een leidende rol gaat nemen en zekerheden weer collectief worden georganiseerd, ongeacht de vorm van het contract dat je hebt.
Verbonden, veerkrachtig en flexibel
De verbondenheid is groot. Initiatieven om elkaar te helpen en een hart onder de riem te steken, schieten als paddenstoelen uit de grond. Ik geniet van de veerkracht die ik binnen organisaties zie. Iedereen heeft een ‘wij regelen dit’-mentaliteit en neemt verantwoordelijkheid. Binnen no-time werken hele bedrijven thuis en werken teams autonoom aan oplossingen. Deze crisis leert ons dat managers de autonomie van het individu jarenlang hebben onderschat e onderdrukt. Ik vermoed dat organisaties veel kleiner en wendbaarder kunnen worden, wanneer wordt uitgegaan van de autonomie van het individu en dat de meeste mensen er het beste mee voor hebben.
Zelfs ons eigen kabinet en sociale partners, die normaal gesproken alles ontwijken wat met consensus te maken heeft, hebben in een paar dagen een indrukwekkend pakket noodmaatregelen uit de grond gestampt. Samen. Het is duidelijk: onder druk wordt alles vloeibaar.
Beroepsgroepen die écht belangrijk zijn
Tegelijkertijd legt deze crisis ook een aantal weeffouten in onze samenleving bloot. Weeffouten waar we ons al lang van bewust waren, maar we hadden de luxe om ze te negeren. Tot nu.
Deze crisis maakt duidelijk welke beroepen belangrijk zijn voor de continuïteit van onze samenleving. Welke beroepen er echt toe doen. Pijnlijk om te zien is dat dit niet de beroepen zijn die we waarderen met het meeste inkomen. Het zijn de onderbetaalde zorgmedewerkers, docenten, journalisten. De hulpverleners, gemeenteambtenaren, supermarktpersoneel en de logistieke medewerkers. De beroepsgroepen waar jarenlang op is bezuinigd die nu met een ongelofelijke toewijding ons land overeind houden. Zonder vragen.
Daadkracht van de overheid
Dan de rol van de overheid. In mijn beleving zitten we al jaren in een liberaal vacuüm. We zien bemoeienis van de overheid vooral als dooddoener voor innovatie en groei. De overheid moet faciliteren, laat het leiderschap nu maar over aan de markt. Of aan de polder.
Tot de coronacrisis begon en mensen hunkerden naar een daadkrachtig optreden van de overheid. Naar leiderschap. In eerste instantie bleef dat uit en nam het bedrijfsleven de leiding, maar opeens kwam een langverwacht kantelpunt. De overheid toont eindelijk weer leiderschap toonde en bood de duidelijkheid waar men op wachtte.
Steun voor iedereen
Met het noodpakket is een historische stap gezet, nu is het een kwestie van doorpakken. Voor iedereen zijn het onzekere tijden, maar het valt op dat jouw zekerheden en weerbaarheid sterk afhangen van de vorm van je contract. Werknemers in loondienst komen er over het algemeen beter vanaf dan flexwerkers en zelfstandigen.
Politiek en sociale partners praten al tijden over een basisvangnet voor alle werkenden en een herontwerp van ons sociale stelsel. Deze crisis lijkt het moment om de eigen kortetermijnbelangen opzij te zetten en aan de slag te gaan met een oplossing voor iedereen.
Nieuwe inkomensverdeling
Naast alle ellende en onzekerheid, zie ik kansen om nu eindelijk de problemen die jarenlang vooruit zijn geschoven aan te pakken. Laten we de dit moment gebruiken om opnieuw na te denken over inkomensverdeling. En ons af te vragen welk sociaal vangnet we nodig hebben voor alle werkenden in onze economie. Ik pleit voor een verplicht universeel collectief en sociaal vangnet voor alle werkenden, met toegang tot verzekeringen en pensioen.
Geef de overheid na tijden van gebrek aan leiderschap en visie weer een kans. Never waste a good crisis, zou ik zeggen. Dan kijken we over een paar jaar niet alleen terug op een crisis die ons land in de afgrond stortte, maar ook een crisis waar we als samenleving sterker uit zijn gekomen.
Martijn Arets – foto: Mirjam van der Linden
Door: Martijn Arets
Martijn Arets is als ondernemer en onderzoeker bij de Universiteit Utrecht internationaal expert op het gebied van schaalbare online platformen als Airbnb (deeleconomie), Kickstarter (crowdfunding) en Uber (‘gig’ economy). Binnenkort verschijn zijn nieuwe boek: Platformrevolutie.
Beste Martijn,
Ben het op veel punten met je eens.
Dat bepaalde beroepen zoals de zorg, het onderwijs en degene die nog daadwerkelijk met hun handen werken ( veel ZZP`ers ) er op de een of andere manier bekaaid vanaf komen , de huidige inkomstenverdeling tegen het licht gehouden dient te worden enz.
Wat mij altijd opvalt is dat er altijd gezegd wordt, en misschien wel erg kort door de bocht van mij, dat er geen geld is maar dat is er nu opeens wel?
Denk dat we van deze situatie veel kunnen leren waarbij ik wel van mening ben dat we ervoor dienen te waken dat we met z`n allen ook dat oh zo belangrijke menselijke contact onderhouden. Hiermee bedoel ik dat we niet naar een vorm gaan waarbij: lesgeven via de PC normaal wordt,,alle noodzakelijke vergaderingen allemaal via de tel/ PC gaan enz. Ben dus zeker geen voorstander van thuiswerken.
Thuis is thuis, werk is werk.
En bij dit alles is zoals je zelf aangeeft het individu van groot belang.
Een ieder met zijn of haar kwaliteiten, kansen en mogelijkheden!
M.a.w. een ieder is even veel waard.
Ben namelijk van mening dat indien we mensen meer waarderen, bedankte voor wie ze zijn, wat ze doen, en ze hier op gepaste wijzen voor belonen we een ieder in zijn of haar waarde laten maar hierbij wel het max. uit een ieder kunnen halen.
Cas.