Het was eind 2021. Ik hoorde het verhaal van een arbeidsmigrant die een gewelddadige overval had meegemaakt en een enorme schuld bij een ziekenhuis in Nederland had, omdat hij op het moment van de overval net niet verzekerd was. Dikke vette pech.
Dus ik besloot te helpen. Ik bracht hem bij slachtofferhulp. Ik deed aangifte met hem. Ik schreef hem in voor een schadefonds van geweldsmisdrijven. Ik belde zijn huidige zorgverzekeraar om een coulance regeling te treffen. Ik sprak het ziekenhuis om te kijken voor een bepaalde regeling en te zorgen dat de schuld niet opliep. Ik kreeg z’n werkgever zover dat die zijn resterende schuld zou voorschieten, zodat hij zonder rente kon aflossen. En, niet het minste, ik zette een Geef-actie voor hem op en haalde 5665 euro voor hem binnen vanuit mijn netwerk met meer dan 300 donaties. Dit geld kwam linea recta op z’n rekening, en hij zou het vasthouden om de schuld uiteindelijk (gedeeltelijk) af te lossen.
Zijn leven leek een flinke ommezwaai te maken naar het positieve. Zijn schuld zou hij aflossen en daarmee een schuldvrij leven in gaan. Hij was megadankbaar.
En toen gebeurde dit
Op de dag dat we te horen zouden krijgen of de verzekeraar coulance zou geven, kwam hij niet opdagen op werk. Dit gebeurde weleens, maar dan was hij in de middag weer bereikbaar en weer aan het werk. Dit keer bleef hij weg. En ik en zijn werkgever hebben geen enkel contact meer met hem sindsdien. Het was zelfs zo, dat ik de politie inschakelde om hem als vermist persoon op te geven. Ze zijn z’n huis binnen geweest. Geen spoor te bekennen.
Hij is ‘m gepeerd. Hoogstwaarschijnlijk heeft hij z’n vakantiegeld, z’n salaris en dat geld van die Geef-actie in z’n zak gestoken, in plaats van aan die schuld (of schulden) betaald en is hij vertrokken. Geen telefoontje, geen mailtje, geen appje, geen smsje, geen stiekem briefje met: ‘ik ben weg’. Niks. Hij was gewoon – poof – weg. Die zien we nooit meer terug.
Wat zou mijn reactie moeten zijn?
Nou zijn er een aantal manieren waarop ik hierop kan reageren (of waarop mensen in het algemeen hierop zouden reageren). Boos. Teleurgesteld. Verdrietig. Je genaaid voelen. Je gebruikt voelen. Of harder worden: je hebt je lesje geleerd, dit gebeurt je niet nog een keer. Bij anderen zul je sceptischer zijn. Meer wantrouwend. Want nu is gebruik gemaakt van je meegaandheid en was je te lief. Heel je bloody netwerk ingezet, al die mensen overgehaald iets te doneren en dan met dat geld er vandoor gaan. MAN!
Ik besloot dat niet te willen. Ja, ik was even teleurgesteld. Ik had zo gehoopt dat het de goede kant op zou draaien. Maar goed. Dit is zíjn beslissing. En ik weiger door zijn actie naar de toekomst toe andere mensen met meer wantrouwen (of minder vertrouwen) tegemoet te komen.
En nee, dat maakt me geen naïef, wereldverbeterend, door het leven huppelend prinsesje.
Ik blijf juist in mensen vertrouwen, ze helpen als ik kan en ze het voordeel van de twijfel geven. Ook in de toekomst toe. En ik weet dat ze me kunnen naaien onderweg of recht in m’n gezicht liegen. Maar ik zie vertrouwen als een beter alternatief dan de hele tijd op m’n teentjes lopen rondom mensen en eigenlijk continu aannemen dat ze me gaan naaien. Dan wordt het er allemaal niet leuker op.
Wat heeft dit te maken met management of Management Impact?
Alles. Ik zie veel teveel managers en leidinggevenden die zich op een punt in hun carrière ergens ‘genaaid’ voelen en door die schade en schande daarna iedereen behandelen alsof ze niet te vertrouwen zijn. Die ene collega die misbruik maakte van een situatie maakt dat iedereen er bij voorbaat al van verdacht wordt ook misbruik te gaan maken.
En dan komt de shitstorm: regels, protocollen, afspraken, beleid, contracten, nog meer kleine lettertjes, A4tjes overal met wat je wel en niet mag doen, boetes, bedingen, dreigingen, enzovoorts. Lekker sfeertje dus.
Blijf vertrouwen
Niet doen. Blijf in je vertrouwen zitten. Weg met die mafketel die er misbruik van maakt en het bijna voor anderen verpest. Blijf de rest en elke nieuweling vertrouwen en gun ze het. Het brengt je veel meer goeds dan iedereen maar zitten wantrouwen, omdat je een of meerdere keren met een eikel te maken hebt gehad. Ga je dan nog een keer genaaid worden? Jazeker. Maar ondertussen naai jij de rest niet met je wantrouwen.
Uiteindelijk hebben die eikels vooral zichzelf ermee. Die gast die ik heb geholpen, komt nooit meer Nederland op een normale manier in en zal zichzelf ergens wel schuldig voelen. En zo niet, dan hoop ik dat hij een heel fijn en gelukkig leventje ergens leidt. Mooi toch?!
Bij een volgende met dergelijke problemen help ik net zo hard. En vertrouw ik ze tot het tegendeel bewezen is.
- Lennard Toma is naast hulpvaardig ook auteur van het boek Bedrijf Bamischijf. Klik hier voor meer informatie en bestellen >>>
Door: Lennard Toma