De ‘metamisvatting’ die het onderwerp leiderschap geen diensten bewijst, is dat ons mentale model van een ‘leider’ wel erg dicht bij dat van een godheid ligt. Voor ons geestesoog zijn leiders herculische figuren. Om deze illusie in stand te houden maken we idolen van de weinige mensen die enigszins voldoen aan dit beeld van ‘echte leiders’, vaak tot het punt waarop ze nauwelijks nog te herkennen zijn en de status van een megaster hebben gekregen.
Vervolgens gebruiken we deze ‘beroemdheden’ als de norm waarmee we alle andere onvolmaakte aspirant-leiders beoordelen. En voilà, vergeleken met de gebotoxte en gefotoshopte leiderschapstopmodellen kunnen de meeste potentiële leiders niet anders dan teleurstellend onhandig en ineffectief zijn.
Terug naar menselijke proporties
Leiderschap moet van zijn voetstuk af worden gestoten en worden teruggebracht tot menselijke proporties. Rolmodellen ja, maar geen topmodellen en zeker geen idolen. Jezelf constant vergelijken met een superster uit de zakenwereld voorzien van een kunstig gekweekt imago is ontmoedigend en ondermijnend, maar geeft ook voeding aan onrealistische verwachtingen waar de mensen om je heen aan zouden moeten voldoen.
In de praktijk hoeven leiders niet perfect te zijn – ze moeten gerespecteerd worden. Ze moeten genoeg aanzien hebben om vertrouwen te wekken en mensen te overtuigen om ze te volgen. En leiderschap is niets exclusiefs dat alleen op speciale gelegenheden toegepast wordt door de hogepriesters van de organisatie. Het is iets gewoons wat dagelijks wordt gebruikt door mensen in alle lagen van de organisatie.
Leiderschap is te leren
Een van de grote voordelen van het terugbrengen van leiderschap tot menselijke proporties, is dat de meeste mensen dan zullen accepteren dat dit soort leiderschap te leren is. Discussiëren over de vraag of de rocksterren van het leiderschap worden geboren of gemaakt is, hoewel verleidelijk, niet echt relevant als die helden, profeten en goeroes hoge uitzonderingen zijn.
Als leiders ‘gewone stervelingen’ zijn, vinden de meeste mensen het aannemelijker dat je hun vermogen om relaties te bouwen en gedrag te beïnvloeden kunt leren. Dit besef maakt ons allemaal sterker. Te veel mensen hebben zichzelf ervan overtuigd dat het zinloos is om aan hun leiderschapscapaciteiten te werken omdat ze toch nooit grootheden als
Walt Disney, Freddy Heineken of Coco Chanel zullen worden. Of dat ze maar niet moeten proberen te dansen, omdat ze het nooit zo goed zullen kunnen als hun idool, of dat nou Ginger Rodgers, Michael Jackson of Rudolf Nureyev is.
Als mensen hun verwachtingen bijstellen tot een ‘goed genoeg’-niveau, inspireert dat ze om de dansvloer op te gaan en een paar moves te laten zien.
Bron: Leadership Agility
Door: Ron Meyer en Ronald Meijers
