Ook helden worden ouder. De bassist van Metallica werd onlangs 56 jaar. En de andere leden van die band zijn ook boven de vijfenvijftig, onder wie mijn grote voorbeeld zanger en gitarist James Hetfield. De Rolling Stones zijn allemaal minstens 121 en touren nog steeds rond. Elke keer kan de laatste zijn, maar is het waarschijnlijk niet. Dick Advocaat is 73 en heeft het niet eens over pensioen. Elke kunstje is misschien zijn laatste, maar vakantie heeft hij nog steeds niet nodig. Hij laat uitdrukkelijk open om na zijn klus bij Feyenoord nog ergens als bondscoach aan de slag te gaan.
Wachten tot pensioen
Bij veel bedrijven waar ik heb gewerkt begonnen sommige werknemers al op hun veertigste over hun pensioen na te denken. Want bij dat pensioen, na het 65e, 67e, 68e, 70e levensjaar, dan kan het genieten beginnen. Het beangstigende is, dat het voor mensen echt zo is. Pas als het werk klaar is, kan het genieten beginnen. En dat is eigenlijk heel triest.
Pokkebaan…
Triest omdat onze maatschappij blijkbaar zo is ingericht dat de meeste mensen zo’n pokkebaan hebben, dat ze liever vandaag dan morgen stoppen. Triest, omdat de meeste mensen zich blijkbaar schikken naar de situatie dat ze een pokkebaan hebben, en geen actie ondernemen om wel iets gaafs te gaan doen. Werk als noodzakelijk kwaad. Maar wel een noodzakelijk kwaad dat 40 tot 50 jaar duurt, vijf dagen per week, acht uur per dag, en dat exclusief overvolle treinen en files.
…of droombaan?
Ik hoor die mannen van Metallica nooit over hun pensioen. Dick Advocaat staat als een jonge hond, scherp als altijd op het trainingsveld. De Rolling Stones blijven maar gaan. En ook veel ondernemers en wetenschappers blijven heel hun leven actief. Die moet je uiteindelijk tussen zes plankjes wegdragen van hun werk. En waarom? Gewoon omdat ze het supergaaf vinden wat ze doen. Omdat ze er blij van worden, omdat ze er energie van krijgen.
Nooit te oud
Je bent nooit te oud om een droom na te jagen. Je bent nooit te oud om een nieuw doel te stellen. Je bent nooit te oud om te gaan doen wat je echt gaaf vindt. Ik ben zo benieuwd: wat zou jij doen? Wat zou jij doen wanneer je zeker wist dat het niet zou mislukken?
Door: Eduard van Brakel
Eduard is eindredacteur van Management Impact. Samen met prof. dr. Bas Kodden schreef hij het boek Leidinggeven is omgekeerd opvoeden.
Beste Eduard,
Nog nooit heb ik een schrijver zo de plank zien misslaan als jij.
Een totaal uitgebluste 50-jarige ……… medewerker (zeg: Jan van Winteren) vergelijken met jongens die gekozen hebben voor ‘onder de aandacht staan’. Tussen aanhalingstekens natuurlijk want het cirkeltje van die uitgebluste 50-er is aanzienlijk kleiner dan die van de door jou geadoreerde muzikanten.
Maak dan ook een lijstje van ‘famous 27-ers’ (Janis Joplin, Jimi Hendrix, ……….. long list als je de leeftijdslijn doortrekt) die de 50 nooit gehaald hebben (maar wél heel enthousiast over hun werk), of, al die andere ‘I want to be famous’ die het niet gered hebben.
Oppoetsen maakt glanzend, dit stuk is dof.
Beste John,
hartelijk dank voor de reactie.
Volgens mij gaat mijn artikel niet over in de spotlights staan, wat voor sommige mensen – bijvoorbeeld voor de door mij in mijn jeugd geadoreerde Kurt Cobain – nou niet bepaald als hoogtepunt werd ervaren, maar gaat het om iets doen waar je wel passie voor hebt en blij van wordt.
Als de door jou aangehaalde club van 27 iets bewijst, is het wel dat het slecht met je afloopt als je niet doet waar je gelukkig van wordt. Dank dus voor het onderschrijven van mijn stelling.
Ik wens je een geweldige dag!
Hartelijke groet,
Eduard