Jam Cultures is weer een prachtig product uit de stal van Jitske Kramer. De heldere betogen in ieder hoofdstuk zijn gelardeerd met haar antropologische kennis en ervaring.
Inclusie gaat over wie waaraan mag meedoen, waarover mag meepraten en over wat mag meebeslissen. Over dat mensen zichzelf kunnen zijn én tegelijkertijd goed met elkaar kunnen samenwerken. Dat ze samen een solide eenheid vormen maar ook openstaan voor verschillen binnen de groep en daarbuiten. We zijn ons hele leven bezig onszelf te zijn én ons aan te passen: de inclusieparadox. Jitske Kramer noemt dat ‘jammen’ in haar nieuwste boek Jam Cultures: iedereen zoekt zijn eigen geluid, heeft het lef dit te laten horen, om met elkaar samen in continue afstemming te komen tot een beter geheel.
Belangentegenstellingen en concurrerende (sub)groepen zijn een gegeven waar we dagelijks allemaal mee te maken hebben. De hamvraag is hoe we het vertrouwen tussen de verschillende partijen kunnen vergroten, zodat verschillen in harmonie kunnen blijven bestaan. Een inclusieve organisatie heft verschillen niet op, maar weet er goed mee om te gaan. In de meeste organisaties zijn we vooral bezig met objectiveren, rationaliseren en simplificeren. Als we inclusie serieus nemen, laten we subjectiviteit, irrationaliteit en complexiteit toe. Dat is een emotionele zaak, omdat het spanning, stress, verdriet en boosheid oplevert wanneer dat wat voor mensen belangrijk is, van anderen niet zichtbaar mag zijn. Die emoties worden aangewakkerd door feitelijke en gevoelde achterstellingen en het niet eerlijk verdelen van beloning, werk, scholing en privileges. Uiteindelijk gaat inclusie over de vraag hoe we samen mensen kunnen zijn.
