Man, man, man, wat heb ik een hoop blunders gemaakt in mijn werkzame leven. Daarbuiten trouwens ook. Meestal verzwijgen we die fouten, want stel je voor dat we erop afgerekend worden. Want daar zijn we bang voor, bang dat de fout gevolgen heeft, als symptoom van onze afrekencultuur. Terwijl juist fouten – domme fouten, blunders – vaak voor de leukste verhalen zorgen.
Ik werk al jaren in de online communicatie en journalistiek. Ik heb tienduizenden berichten gemaakt, geschreven, geplaatst, bewerkt, ik heb vele, vele websites mogen maken, en ik interviewde heel veel mensen. En dat is echt niet allemaal goed gegaan. Sommige mislukkingen zijn briljant, andere leveren alleen maar mooie verhalen op. Maar hier alvast een bloemlezing van mijn gemaakte fouten.
Het Powerboatinterview
Ik interviewde ooit voor de radio een organisator van Powerboatraces, je weet wel, die boten die zo verschrikkelijk snel kunnen varen. Het was in Almere, en ik had die man gesproken, zijn naam gevraagd (‘Kunt u het duidelijk zeggen, zodat uw naam er goed opstaat?’), interview gedaan, het enigszins geknipt om het geschikt te maken voor de radio, ik schreef een zogenaamde introductietekst (dat is de tekst die de presentator leest, voordat het item wordt gestart) en het was klaar voor de radio. De presentator leest de tekst en eindigt zoals ik had geschreven met de woorden ‘…vindt ook organisator Kees van der Steen’. En het interview wordt gestart. Tegelijkertijd belt mijn telefoon op: ‘Ja met Jan Jansen, ik heet helemaal geen Kees van der Steen…’ Ik weet tot op de dag van vandaag niet waarom ik de man Kees van der Steen heb genoemd.
Spookjes op het intranet
Of die keer dat ik leuk dacht te zijn bij een re-integratiebedrijf. Ik was chef intranet en had bedacht dat het in het kader van Haloween leuk zou zijn om spookjes over het intranet te laten bewegen. Dat was zo gepiept: een javascript erop en de spookjes dartelden over de homepage van ons intranet. Ik had dat natuurlijk aan niemand verteld, maar ik sloot tevreden glimlachend mijn computer af, zette mijn telefoon uit, en reed naar huis: Zwolle – Lelystad. Een uurtje later was ik thuis en ik had minstens 24 gemiste oproepen van het hoofd ICT: ons intranet was gehackt. En de externe ICT-beheerder had daarom alle – ja alle – systemen voor de veiligheid afgesloten. Niemand kon meer werken. Leuk grapje die spookjes, vind ik nog steeds.
Website financiele dienstverlener offline
Ik werkte ooit freelance voor een grote financiële dienstverlener, een bank zeg maar, en we waren bezig met een project om de internationale website te vervangen. En het ging niet alleen om het uiterlijk van de website, nee, alle systemen die achter de website zitten moesten worden vernieuwd. Op een avond gingen we het nieuwe publicatie-depublicatiesysteem testen. Testen op de echte website, want dat moet toch echt een keer gebeuren. Mijn inhoudelijke taak bestond eruit dat ik één pagina moest depubliceren (offline halen dus) en daarna weer publiceren. En dat deed ik. De website bestond uit ongeveer 5.000 pagina’s, en ik had er daarvan 4.999 kunnen nemen zonder gevolgen. Je raadt het al: ik depubliceerde de homepage, waar de hele website aan vast hing. Het goede nieuws was dat het depubliceren werkte. Helaas werkte het publiceren nog niet. Dus alle internationale klanten waren een tijdje verstoken van online dienstverlening. Mijn technisch meer begaafde collega’s moesten die avond alle zeilen bijzetten om mijn foutje te herstellen. ‘Kan ik jullie helpen?’, vroeg ik. ‘Nee, alsjeblieft niet’, zeiden ze.
Onder embargo – niet publiceren
Of de dag dat ik bij een grote overheidsorganisatie dacht dat het al de 15e was en ik me afvroeg waarom het belangrijke nieuws – onder embargo, niet publiceren voor de 15e – nog niet gepubliceerd was. Dat was omdat het de 14e was. Maar dat had ik niet helemaal bedacht en ik besloot om ‘het systeem handmatig een slinger te geven’. Die actie leverde op een of andere manier wel wat stress op bij mijn communicatiecollega’s.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over alle tikfouten, test-teletekstpagina’s en testwebsites die ik live heb gezet, afspraken die ik ben vergeten, BN’ers die ik niet kende (‘Hoi ik ben Renate (Verbaan, model en presentatrice – red.)’, ‘Hoi, ik ben Eduard, doe jij ook wat bij RTL?’), en alle mogelijke andere domme dingen die ik heb gedaan. En ik werk nog steeds. In de online communicatie ook nog.
Om al bovengenoemde blunders hebben we later hartelijk kunnen lachen (lees ook: Omgaan met mislukkingen). En soms gelijk al, want als je er later om kan lachen, kun je er beter meteen al om lachen.
Dus kom op, doe mee: wat is jouw grootste werkgerelateerde blunder geweest? Deel hem in de reacties hieronder.
Door: Eduard van Brakel
Geef een reactie