Vrijblijvende suggesties uit de mond van de baas of eigenaar van het bedrijf bestaan niet. Als degene die de salarisstroken ondertekent dit of dat zegt, dan wordt dit of dat topprioriteit. Een opmerking als ‘Doen we genoeg op Instagram?’ kan Instagram naar de top van de marketingprioriteitenlijst bombarderen.
Het was louter een suggestie, maar wordt opgevat als opdracht. ‘Waarom zou hij het over Instagram hebben als hij het niet superbelangrijk zou vinden?’ Het wordt alleen maar erger als werknemers vinden dat de baas zelf op de werkvloer staat. ‘Als hij die kant op kijkt, dan moeten we duidelijk allemaal die kant op kijken!’ Misschien was hij gewoon nieuwsgierig of zocht hij iets om te doen, maar die indruk maakt het niet. Als de baas zonder het te weten de aandacht van mensen verdeelt, leidt dat vaak tot de vraag: ‘Waarom werkt iedereen zo hard en krijgen we intussen niets voor elkaar?’ Het vergt veel zelfbeheersing van de leider van een organisatie om niet voortdurend ideeën te spuien tegen anderen. Elk van die ideeën is een steentje dat kringen in de vijver maakt als het de oppervlakte raakt. Als je maar genoeg steentjes in de vijver gooit, wordt het grote plaatje zo helder als modder. Verantwoordelijkheid uit de weg gaan met ‘Maar het is maar een suggestie’ maakt het water niet rustig. Dat wordt alleen rustig als je weet hoe zwaar het woord van de leider weegt. Bron: Het hoeft niet zo hectisch te zijn op het werk Door: Jason Fried en David Heinemeier Hansson
