Vele jaren geleden werkte ik bij een klein adviesbureau. Onze baas was een briljante verkoper maar een operationele ramp, een combinatie die er garant voor stond dat we altijd meer werk hadden dan we aankonden.
Druk zijn was een voordeel: Omdat we nooit genoeg tijd hadden, waren we constant aan het improviseren – en in de zoektocht naar snellere manieren om oude problemen op te lossen, werden we omringd door nieuwe ideeën. Hoewel onze dagen lang waren, gingen we altijd naar huis met een goed gevoel over alles wat we weer voor elkaar hadden gekregen. Na een aantal succesvolle jaren werd ons bedrijf groot. Er kwam een nieuw management, en al gauw deden we niks anders dan vergaderingen bijwonen. Dit zijn de nieuwe bedrijfsvisie en -waarden. Dit is onze nieuwe synergieversterkende marktintroductiestrategie. Dit is ons nieuwe klantgerichte herstructureringsplan. Bla-bla-bla. Die dagen waren ook heel lang, maar ze gaven geen voldoening. Hoe meer we praatten, des te minder problemen er werden opgelost. Niet lang daarna kwamen er geen ideeën meer boven, en ons ooit gerespecteerde kleine bedrijf ging behoren tot het vaste meubilair in het land van bla-bla-bla. Ik nam ontslag.Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens
Maar ik kon er niet aan ontkomen. Dat kan niemand. In de lerende en werkende wereld van vandaag is bla-bla-bla ons thuis geworden. Heb je ooit drie vergaderingen achter elkaar gehad? Welkom bij bla-bla-bla. Ben je ooit verwarder uit een meeting gekomen dan toen je erin ging? Heb je ooit twee uur het nieuws zitten kijken, wetende dat je daarna minder wist over de wereld? Ooit alweer een gaap onderdrukt in de conferentiezaal, tijdens de zoveelste, puntsgewijze, overvloedige opsomming? Je snapt mijn punt wel. In elk geval zijn we niet de enigen. Aan de ‘te veel informatie’-kant overweldigt bla-bla-bla ons herinneringsvermogen: er komt zo veel kennis binnen, dat we geen andere keus hebben dan het grootste deel ervan meteen maar weer weg te laten vloeien. Een goed voorbeeld hiervan: Eind vorig jaar ontmoetten twee van Amerika’s meest belezen radioen tv-beroemdheden elkaar op een New Yorks podium om over boeken te praten – en deden uiteindelijk hun beklag over hoe weinig ze zich konden herinneren van wat ze lazen. Jon Stewart, presentator van het comedy-nieuwsprogramma The Daily Show, en National Public Radio’s interviewlegende Terry Gross zaten bij elkaar om het nieuwe boek van Stewart te bespreken. Het interview was nog niet zo lang bezig, toen Gross aan Stewart vroeg of hij daadwerkelijk alle boeken las die hij besprak. Stewart grapte ja – hij zorgde er altijd voor dat hij zowel de cover als de achterkant van elk boek las. Toen ging hij al snel serieus verder: Stewart: In sommige weken hebben we vier boeken, en dat kunnen heel dikke boeken zijn, weet je: historische non-fictie. Maar ik lees vrij snel, en ik probeer zo veel mogelijk van de boeken te lezen en ben er aardig goed in er doorheen te komen, ik onthoud ook redelijk wat informatie eruit… Toen pauzeerde hij even voor het effect: ‘…voor een uurtje of vier tot zes. En daarna verdwijnt het voor de rest van mijn leven uit mijn brein.’ Gross: ‘Oh, wat herkenbaar. Ik ken dat gevoel zo goed.’ Stewart: ‘Ik neem het op en plotseling ben ik een expert in de constructie van het Pentagon… en dan, tegen acht uur die avond, denk ik, oh echt? Ik wist niet dat er een gebouw bestond met vijf kanten!’ Het meest angstaanjagende van deze conversatie is dat dit nog de slimme mensen zijn. Als Jon Stewart en Terry Gross al niet bij kunnen houden wat ze allemaal lezen, welke hoop is er dan voor de rest van ons?We weten niks
Bla-bla-bla betekent dat we soms misschien door heel veel woorden worden omringd, maar dat ze geen betekenis inhouden. Condé Nast, uitgever van de meest prestigieuze tijdschriftencollectie ter wereld (Vogue, Glamour, Vanity Fair, Golf Digest, Wired, The New Yorker, etc.) zou dat moeten weten: het bedrijf publiceert elke maand miljoenen woorden die abonnees maar al te graag willen lezen. En toch waren er in een recente e-mail van de CEO aan alle medewerkers vijfhonderd woorden nodig om… nou eigenlijk NIKS te zeggen. In zijn ondernemingsbrede notitie van dinsdag 5 oktober 2010 beoogde Condé Nast CEO Chuck Townsend het denken te verduidelijken achter een aantal veranderingen die het bedrijf doorvoerde in reactie op het internet. Zijn taal zat zo vol ondernemingsjargon dat zelfs zijn medewerkers niet begrepen wat hij hun wilde vertellen. ‘In juli hebben we een hernieuwde strategische focus van ons Bedrijf aangekondigd en drie heldere prioriteiten geïdentificeerd om onze groei en ons succes in de toekomst te waarborgen: een consumentgericht businessmodel, een holistische brandmanagementaanpak en het opzetten van een multiplatform, geïntegreerde sales- en marketingorganisatie. Ons commitment aan consumentgerichtheid is evident… Om de groei van merkinkomsten te optimaliseren, zullen we de verantwoordelijkheid verleggen van single-site, digitale sales en marketing naar merkniveau. Uitgevers kunnen hun aanbod voortaan volledig exploiteren door alle platforms heen.’ Huh? Volgens de New York Times reageerde een van de medewerkers met: ‘We lezen het allemaal en hebben geen idee waar hij het over heeft. Het is het soort communicatie waar geen werkwoorden in staan en waar om het woord een soort buzzy technojargon wordt gebruikt.’ Als het het hoofd van een uitgeverij al niet lukt om met woorden ervoor te zorgen dat hij wordt begrepen, dan weten we dat we een groot probleem hebben.We weten minder dan niets
Aan het andere eind van de schaal betekent bla-bla-bla soms dat we minder dan niets weten. Als de diepte van de details die ons worden opgedrongen ons vermogen om te begrijpen doodt, ontvangen we uiteindelijk alleen negatieve kennis – hoe meer we horen, hoe minder we weten. Bron: Bla Bla Bla Door: Dan Roam
